تلگرافی!

*هیچ شک نکنید که نگاشتن به قول ویرجینیا وولف عزیز اتاقی از آن خود می خواهد، آری باید دلت از بابت خیلی چیزها قرص باشد تا بتوانی بنگاری اندیشه هایت را !

*چند صباحی است که از دنبال کردن اخبار بویژه سیاسی اش روگردانده ام ! باور کنید آسوده تر خواهید بود، به جایش با کودک فامیل بازی کنید، کتاب بخوانید، فیلم ببینید، تئاتر تماشا کنید، باغبانی کنید، خرید بروید( بویژه ساعت قشنگ قشنگ بخرید : ) و تا میتوانید از  زندگی حظ ببرید.

*تئاتر گلن گری گلن راس را در تماشاخانه ایرانشهر به تماشا بنشینید، قصه من و شماست که گاه برای گذران زندگی در این زمانه کارها میکنیم، حقه ها سر هم می کنیم، دروغ ها می گوییم، قصه من و شماست که گاه چون روزگار برما سخت میگیرد، برای سرخ نگه داشتن رویمان سیلی ها میزنیم بر صورت خود و دیگر مردمان، قصه من و شماست که روزگار بر ما جفا میکند، که حقمان را می خورد که گاه چونان موجود بی ارزشی تهدیدمان میکند و ما....... دیدنش خالی از لطف نیست.

*فیلم مادر مرحوم علی حاتمی را دیدم، از آن فیلم هاست که دیدنش را  با هیجان توصیه میکنم، برای فهم مفهوم پیچیده  مادر و برای درک خانواده، بی نظیر است این شاهکار تاریخ سینمای ایران.

*و من  هر روز که میگذرد، شگفتی های بیشتری را در اطرافم میبینم و به خود می گویم: زندگانی شاید کشف  همین شگفتی هاست، کشف آدمها و باز به خود یادآوری میکنم که دیگران را همانطور که هستند دوست بدارم.

*و نکته آخر اینکه یکی از راههای شناخت آدمها  قراردادنشان در موقعیتهای نامتعارف است، مثل من و همکارانم که هفته پیش در آسانسور ماندیم،11 نفری بودیم،  یک آقا و 10 دانه خانم چون در و یاقوت با نظم و ترتیب..... : )  بله واکنش آدمها در همان 10 دقیقه گیرافتادن در آسانسور ، نشانگر شخصیتشان بود، یکی خنده های هیستریک میکرد،  هوچی گری میکرد، دیگری سعی در ارتباط با بیرون داشت، یکی ترسیده بود و با صدای بلند و عصبانی به دیگران امر میکرد تا ساکت باشند و سخن نگویند، یکی می خندید، یکی ، یکی، یکی....یکی بود یکی نبود ، آری هر کسی داستانی بود، در نوع خود بی نظیر و شگفت انگیز.

مریم21 خرداد1390