من عاشق دانشگاه های آمریکا هستم. ممکنه بگید بله کیه که عاشق سیستم آموزشی درست درمون این کشور نیست؟ اما من منظورم سیستم آموزشیش نیست.البته عاشق سیستمشون هم هستم اما اون به کنارمن عاشق این دست و دلبازیشون تودادن فری ستاف هستم . بله در هر سال تحصیلی چند بار سازمانهای دانشجویی نمایشگاه میذارن و خودشونو به دانشجوها معرفی میکنند و از دانشجوها میخوان که تو برنامه هاشون شرکت کنند. در حین این معرفی هر غرفه هم کلی خودکار و جا کلیدی و مداد و دستبند و دفترچه و تی شرت و....... میده. کاملن مجانی به تعداد فراوان .نیازی به دعوا و هول زدن و پارتی بازی و صفهای آنچنانی نیست!به همه میرسد. بیشتر این سازمانها کلی کلاس یوگا و اموزش دفاع شخصی و برنامه های متنوع مجانی میذارن که کلی مفیده ومن که بار اولم نبود به این دست نمایشگاهها میرفتم اینبار خودمو لوس میکردم و به هرغرفه که میرسیدم با یه حالت مظلومی و بی خبری میپرسیدم:" این برنامه مجانیه؟" یا مثلن یه غرفه ای که میگفت 3 تا روزنامه معتبر در فلان مناطق کمپاس ارائه میشه با تعجب میپرسم :"ایز ایت فری؟" و اونا با احساس تماممیگن: " شوررر " و من خوشحال و خندان فری ستافمو میگیرم و میام خونه. شوهرم به نقل از دوستش مثلی رو تعریف میکنه که هر وقت چند تا هندی دیدی که با هم میرن جایی دنبالشونو بگیرید حتمن جایی چیز مجانی میدن. حالا باید مثلو عوض کنیم بگیم هروقت دیدین مریم با اشتاق داره میره کمپاس دنبالش برید حتمن جاییفری ستاف میدن.
هرگونه قضاوت درباره رفتار "فری ستاف جویی " اینجانب آزاد میباشد . :)))