دوباره یه آقایی که می خواست ازدواج کنه بهم معرفی شد ! قرار شد همو ببینیم ! آراسته رفتم سر قرار !!!! گفته بود با یه ماشین نقره ای میاد ! دیدمش، ایستاده بود کنار ماشین نقره ای، اما نخواستم باور کنم که همین مرده،خواستم از کنار ماشین رد بشم که گفت: "خانم ...." گفتم:" بله" و سوار شدم!! همون اول که دیدمش به خودم گفتم نه ! مردی بود، بلندقد و هیکلی،بهش میومد 2 تا بچه داشته باشه !!! ولی پسر بود ! دیپلمه ، شغل : آزاد !!! رفتیم داخل یه کافی شاپ ، همون قهوه خونه خودمون!!!شروع کرد به حرف زدن،گفت و گفت و من به تک تک اجزای بدنش نگاه می کردم ، به دستاش که شبیه دستای بابام بود،به لباس پوشیدنش که اصلا دوست نداشتم،به یقه باز و زنجیرطلایی که از اون زیر برق میزد.از خونواده اصیلی بود ،اهل تهران ، مثل بازاری ها حرف میزد،می خواست منو متقاعد کنه که نجیبه،نجیب بود و میخواست با حرفاش به من ثابت کنه.من نگاهش می کردم، گفت و گفت . منم چند کلمه ای گفتم، مطمئن بودم مرد من نبود . متعلق به نسل دیگه ای بود،دنیاش با من فرق می کرد، نه مرد من نبود ! منو رسوند خونه،مامان بابا گفتن: "چطور بود؟" گفتم:"خوشم نیومد مرد من نبود! " بابام گفت:" از هرکی یه ایراد بگیر!! مرد من نبود دیگه چه صیغه ایه" حوصله نداشتم جواب بدم!! حوصله ندارم براش احساسمو بگم. بله خیلی ادعا میکنم که من از ظاهر آدمها قضاوت نمیکنم!!ولی منم از ظاهر قضاوت کردم با همون نگاه اول خطش زدم.منی که ادعا میکنم ظاهر مهم نیست ، به خواهرم زنگ زدم گفتم بهشون بگه نه !! میخواستم تموم شه .زود زود! به خودم میگفتم: چرا از ظاهر قضاوت کردی ؟ چرا فرصت بیشتری بهش ندادی؟جواب میدادم: نه ظاهر هم مهمه باید چهرش به دلت بشینه.دنیاش با دنیای تو فرق داشت. اگه بخوام دنیا رو به دو طبقه تقسیم کنم باید بگم: دنیای من فرهنگیه،دنیای اون بازاری.حالم بد بود از این ملاقات هایی که به هیچ جا نرسیده ! نه مرد من نبود . خوابیدم اما 3 صبح از دل درد وحشتناکی که مقدمه عادت .... است بیدارشدم!! تا حالا 2 بار دل دردهای وحشتناکی گرفتم که از زور درد فریاد زدم. دیشب سومین بار بود! به زور خودمو به جعبه قرصها رسوندم .حتی توان نداشتم درش رو باز کنم، دادزدم: مامان...........مامانم بیدار شد ، قرص بهم داد و من از زور درد گریه می کردم. بابام بیدار شد و من ناله میکردم. کم کم مسکن درد رو محو و لرز جاشو گرفت ."مامان سردمه، مامان دارم میمیرم ،مامان ... " نزدیکای صبح لرز هم از تنم رخت بربست و من به این می اندیشیدم که اگه زن اون مرد درشت هیکل بازاری شده بودم !! میتونست مثل مامان آرومم کنه ؟ میتونست نبات بهم بده؟ میتونست تاب دادها و ناله های منو بیاره ؟ نه نمی تونست، اون مرد من نبود!!!
مریم 18 اسفند
درود بر شما
خیلی تصادفی گذرم به وبلاگتون افتاد و از خوندن این پستتون ساعت ده دقیقه مونده به دو لذت بردم و در حالی که با عجله میخواستم حاضر به ترک محل کارم بشم آدرس وبلاگتونو تو ذهنم نیگه داشتم تا بیام خونه و مابقی نوشته هاتونو بخونم. به من که چسبید!
راستی در مورد این نوشته تون خواستم بگم حواستون باشه این روزها قحطی شدید شوهر وجود داره.زیاد مته به خشخاش نزارین اما در این مورد حقو به شما میدم.من هم اگه جای شما بودم بهش نه میگفتم.در مورد اون درد هم درکتون میکنم چون همسر من هم هر بار همچی حالی پیدا میکنه .گاهی حس میکنم داره میمیره و دلم براش کباب میشه.آمپول دیکلوفناک بد نیست.سریع تاثیر میزاره.
بدرود.
سلام.ممنون از لطفتون به وبلاگم :)از راهنمایی هاتون هم ممنونم :)
فکر میکنم قیافه وسیله درستی برای خوش آمدن از یک شخص نباشه ولی فکر میکنم نهوه آرایش و سبک لباس پوشیدن نشانگر طرز فکر و شخصیت آدمهاست,پس چهره هم گاهی میتونه در نگاه اول تعین کننده باشه.از نوشته هاتون لذت میبرم,موفق باشین.
ممنون :)